Dag 15, Florence. Veel bergen en een mooie stad

Op een camping in een klein plaatsje vlak naast de (zo is ons verteld) mooie stad Bologna. Dat wij dat niet zelf hadden kunnen constateren kon ons niet dwars zitten, want de laatste bergetappe stond op de planning, de etappe die ons over de Appenijnen leiden zou. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat we enkel de berg over zouden gaan, maar omdat we een kilometer of 90 voor lagen op schema leek het ons een goed idee het aantal kilometers te verlengen om zo in één keer van Bologna tot Firenze te gaan! Vol goede moed gingen wij op weg en al gauw kwamen een grote groep Italiaanse wielrenners (zonder bepakking) tegen en wij haakten bij hen aan. Op een gegeven moment kreeg Victor het op zijn heupen en hij voerde het tempo enorm op, de rest van ons deed mee en vervolgens snelde wij langs de Italiaanse colonne, begeleid door verbaasde keelklanken en aanmoedigingen.


Na dat punt was het behoorlijk gedaan met het plezier, want de eerste lange klim begon en de temperatuur klom ondertussen langzaam tot de 35 graden. Bovenaan de eerste heuvel werden wij in het Engels en Italiaans gewaarschuwd voor heel grote hoeveelheden motoren op de weg. Enkele momenten daarna werden om de minuut opgeschrikt door een woest brullende motorfiets.


Deze etappe was overigens minder hoog en ging minder steil dan de gevreesde Albergpas (Oostenrijk), maar in tegenstelling tot die berg was het deze maal niet erg duidelijk wanneer de klim eindigde en wanneer het pijn zou doen. In de Italiaanse bergen bleven de heuvels namelijk maar komen! Vier kilometer hier, tweehonderd meter daar, nog eens vijfhonderd meter, en nog eens vier kilometer etc... Aan het eind van de dag werden we getrakteerd op de langste en de steilste klim aller tijden (even voor de duidelijkheid, dit is niet één en dezelfde klim, zo ernstig is het nu ook weer niet). Eerstgenoemde was acht kilometer lang, laatstgenoemde steeg met dertien procent... Zodoende hebben wij deze dag tot de zwaarste aller dagen verklaard! Hierna was gelukkig het ergste geweest, aangezien we vanaf dat moment heel veel mochten dalen en de uitzichten over het Toscaanse gebied schitterend werden (een zeer gevaarlijke combinatie, maar het is goed gegaan). Uiteindelijk wachtte de ware beloning achter de Appenijnen: Firenze! We zijn meteen nadat we de tenten opgezet hadden de stad ingegaan en we hebben ons vergaapt aan de prachtige stad die Florence/Fiorentina/Firenze heet! Wij hadden een goed voorproefje genomen van de aanblikken van de beroemde gebouwen (en wederom een Italiaans ijsje). Een voorproefje noem ik het, want de volgende dag zou een rustdag zijn, waarin wij Florence eens uitgebreid onder de loep zouden nemen!

Met vriendelijke groet,

Yoran Welling



- Posted using BlogPress from my iDad