Dag 12, Auer - Verona (I). Zompige broodjes en andere lekkernijen

Zompige broodjes en andere lekkernijen

Elke keer als ik mag schrijven voor de blog heeft het de nacht ervoor gedonderd. Ook deze morgen was alles zeiknat door een avondje onweer. Je stapt de tent uit, een natte tentdoek wrijft langs je rillende rug, omdat er een berg tassen in de voortent ligt moet je een halve flikflak doen, onder de berg liggen ergens je slippers dus je stapt met je blote voeten in het modderige gras. Dan kijk je rond en zie je dat het brood dat buiten lag helemaal doorweekt is (er zat een plastic hoes omheen, maar de wind heeft deze weggewaaid).
Jules Deelder zou het zo zeggen:

'nat koud, bruine veeg
vuil brood, klont van deeg.

Vieze pasta, sompig gras,
Beleg is op, geen droge was'

Zo vertrokken wij half acht op de fiets naar Verona, een tocht van 150 km. De fietstocht verliep vlekkeloos en werd (mede door het grauwe weer) na een tijdje zelfs een beetje saai. Geloof mij, lieve lezer, de Alpen zijn wonderbaarlijk mooi, maar na het driehonderdduizendste idyllische dorpje en de miljoenste witte wolk die klimt over de bergrand begint zelfs dat uitzicht je te vervelen. Zoals Victor na tijdens de etappe zei: 'die wolken zijn niet prachtig, het is gewoon regen dat eraan begint te komen!'
Rond 1 uur 's middags kwam verlossing op vier verschillende manieren. Ten eerste zagen wij in de verte het einde van de gigantische bergwanden. Dit was mooi omdat je door de bergmuren na een tijdje lichtelijk claustrofobisch wordt en het was fijn om eindelijk nieuw landschap te zien. Vlak voor de uitgang van de Alpen gingen we op een bankje zitten bij de rivier.


Ten tweede kreeg Victor te horen dat hij was toegelaten tot Utrecht Law College, een rechtenstudie voor studenten die hard willen werken.
Om dit te vieren trokken we spontaan een blik knakworsten open die we hadden gekregen van gulle campingvrienden. We hadden verschrikkelijke honger gekregen door ons natte-broodjes-dieet, dus de gespaarde droge broodjes met knakworsten en mosterd smaakte hemels.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik op hetzelfde moment te horen dat ik was ingeloot voor de studie geneeskunde in Utrecht. Daar zaten wij op het bankje te juichen als bavianen.
Al gauw vervolgde wij onze rit naar Verona terwijl de zon door de wolken brak. Het kwik gaf een temperatuur aan van 34 graden en zo kwamen wij dichter bij het Italiaanse laagland.
Overweldigd door de euforie nam ik als navigator ergens een verkeerde afslag die mij sneller leek. Deze afslag bracht ons naar een pittige klim met 10% helling en bovenaan aangekomen realiseerde ik me dat dit geen snellere route was. Als blikken konden doden....de jongens waren niet blij met mijn klimmetje in de volle zon.
Na een afdaling kwamen bij de voet van de kleine berg. Daar gebeurde iets wat we allemaal al veel eerder hadden verwacht: lekke band. Yoran was het slachtoffer van een scherp steentje. Victor hielp Yoran met zijn band en ik ging met Robben water halen in een dichtbijgelegen restaurantje. Met een hoop geknik en slecht Italiaans is het ons gelukt om alle bidons te vullen en de band bleek ook snel geplakt te zijn. Zo gingen wij verder met in de horizon de stad Verona.
Daar aangekomen vonden wij een camping in een oud kasteeltje met uitzicht op de stad. Het was wonderschoon!
Na de gewoonlijke routine van tent opzetten, boodschappen doen, eten koken (en afwassen!) gingen we de binnenstad in voor een beetje sightseeing.


Het was ondertussen al 10 uur 's avonds, maar nog steeds 27 graden. In de binnenstad hebben we onze ogen uitgekeken (ze noemen Verona niet voor niets 'klein Rome') en we haalden een lekker ijsje. Toen de ijsjes op waren besloten we nog een ijsje te halen. Onze GVR Yoran vond dat nog niet genoeg en samen met mij en Robben nam hij een derde ijsje. Victor had de vorige nog niet op en had ook geen zin meer in een derde ijsje.


Het was een topdag en een heerlijke nacht. Ik ben langzaam ingeslapen onder de vlekkeloze nacht in de ruïne van een kasteel met druivenstokken als plafond.

Groetjes,
Dokter Mul


- Posted using BlogPress from my iDad