Dag 18, Firenze - Montalcino. Il cavallo bianco e il cane grande.

Zoals u misschien heeft gemerkt, is er gisteren geen blogbericht verschenen over dag 17 'Firenze - Sienna'. Welnu, daarvoor is een zeer simpele en onvermijdelijke reden. Ik zou u kort kunnen vertellen wat die reden is, maar ik zou geen Joeri zijn als ik niet eerst een ontiegelijk lulverhaal ophang die waarschijnlijk meerdere alinea's zal beslaan.
Ten eerste zeg ik u alvast dat er gisteren wel degelijk een blogbericht is geschreven. De minder uitvoerige versie -eigenlijk belachelijk afgeraffelde- zal ik nu schetsen. Komt ie: De jongens gingen 's ochtends nog even Florence in om de uffizi galerij te gaan bekijken. Daarvoor hebben zij tweeëneenhalf uur in de rij moeten staan en vanwege ons strakke schema met een Usain-Bolt-tempo de galerij doorgewandeld (we wilden die middag namelijk ook nog 70 km fietsen). Ik ben die ochtend op de camping gebleven, mijn knie wilde ik rust gunnen voor de laatste etappes. Even voor de goede orde, ik schets nu slechts wat Robben gisteren gedetailleerder had opgeschreven. Verder zijn we gisteren naar Sienna gereden, waar we om 9 uur 's avonds nog pizza hebben gegeten.
Ik zal de precieze reden van het verliezen van het blogbericht dan maar gewoon vertellen. Robben had tot diep in de nacht (00:30u) doorgewerkt aan het bericht en had het vervolgens via de mail opgestuurd naar zijn vader. Zijn vader zou het dan met foto's op de blog zetten. Maar ergens in het mailproces is de mail verloren geraakt en was ook niet terug te vinden in de concepten. Robben was er niet blij mee en vervloekte meer dan dat hij de hele reis had vervloekt.
Moet je eens kijken hoeveel ik al geschreven heb zonder iets te schrijven over vandaag! Dat je nog steeds meeleest is een wonder. Lees nog maar een stukje mee, want nu wordt het leuk.
Vandaag werden we, zoals al eerder vermeld, wakker in Sienna. Bij het ontbijt aten we honing op brood. Ik zeg dit alleen maar om te laten zien hoe zuinig wij doen, want honing is voor ons een exquise. Nog nooit heb ik 1 kilo honing zo snel op zien gaan. Het ontbijt werd gevolgd door een sugarrush en daarna zijn we de binnenstad van Sienna ingegaan.
Meerdere keren had men mij al verteld over de idyllische straatjes van Sienna en men had gelijk! In de idyllische straatjes zat ergens een prachtige dom verstopt.


De imposante voorkant van het gebouw was bijna net zo mooi als de binnenkant. Maar deze ochtend bleken we al gauw 'kerkelijk verzadigd', dus zo intensief hebben we hem niet bekeken (denk aan drie kwartier slenteren door de kathedraal).


Ook hebben we het schelpvormige Il campo plein bekeken en er zelfs een half uurtje op gelegen.
Teruggekomen op de camping hebben we ons nog even volgestouwd met honing, gevolgd door een tweede sugarrush.
Navigator Robben leidde ons uit het doolhof van Sienna en zo zag ik voor het eerst de echte pracht van de Toscaanse heuvels. Zoals Hansje al schreef in zijn reisboekje 'de erotische rondingen van Moeder Natuur'. Nu zou ik zelf niet zo ver gaan in mijn beschrijving, toch gaf het afdalen mij wel het gevoel alsof ik fietste over een schilderij. Strakblauwe lucht en gloeiende gouden korenheuvels. Foto's komen nooit echt dicht bij het werkelijke beeld en dat is voor de Toscaanse heuvels twee keer zo waar.
Helaas hadden de rondingen van Moedertje Natuur een beetje last van winderigheid, met als gevolg dat het bijna moeilijker was de heuvels af te komen dan erop.
Na een korte, heuvelachtige dag kwamen we aan in Montalcino. In de binnenstad deden wij gauw onze boodschappen - het was al laat - en wij gingen op zoek naar de camping.
Deze vonden wij bovenop een heuvel, na een onverhard pad, maar met een geweldig uitzicht over het Toscaanse landschap.


Wij kwamen het erf van de wijnboer op waar iets fabelachtigs gebeurde: alles was stil, geen mens te bekennen, een oranje zonneschijn door de naaldbomen en op een grasveldje stond een loslopend wit paard rustig te grazen met in de achtergrond een nieuwsgierige hond. Ik denk dat we samen nog nooit zo lang stil zijn geweest....
Na kort zoeken vonden we de boer met wie Yoran een vloeiend Italiaans sprak en zo kregen wij een plekje aangewezen onder een paar naaldbomen.
Nu lig ik buiten in mijn slaapzak onder de naakte sterrenhemel, de temperatuur is heerlijk. De jongens liggen om mij heen, boven ons zweeft een vuurvliegje (eerste keer dat ik zo'n ding zie) en twee meter verderop klinkt het geklik van de hoeven van het witte paard.

Groetjes,
Joeri


- Posted using BlogPress from my iDad