Dag 20, Caprarola. Il cavallino bianco e gatti piccoli

De (één na laatste en) Twintigste Dag
Il cavallino bianco e gatti piccoli

Nadat gisteren wederom een zware Toscaanse dag was geweest, stonden wij deze ochtend op voor een minder lange en ook geen Toscaanse etappe. Daarnaast was deze dag een bijzondere, want morgen zijn wij eindelijk in Rome! Wel moesten wij vanochtend eerst nog zo'n 70 kilometer oversteken. Na een mager ontbijt met de vriendelijke Nederlander die vanuit Velp/Bregenz ook naar Rome fietst, vertrokken wij richting ons tweede ontbijt (omdat de Italianen tot vijf(!) uur siësta houden konden wij geen brood kopen gisteren en hadden we besloten het de volgende morgen te gaan halen). Nadat we flink boodschappen hadden gedaan (ze boden in de supermarkt ook gratis "proefkoekjes" aan, dat hebben ze geweten!) zaten we op een muurtje een groot brood te slachten toen Joeri weer eens één van zijn beroemde kreetjes de wereld in begon te schallen: hij had het brood onhandig vastgepakt terwijl Robben het nog aan het snijden was, het resultaat was een enthousiast bloedende vinger... Daarop volgde wat capriolen met een vallend chocopastadeksel, maar we zaten al snel weer op de vélo. Het werd opnieuw "heerlijk" heet en er waren ook weer wat venijnige hellingen. Vandaag is er opnieuw een nieuwe koploper in het klassement om de prijs voor de steilste helling. Volgens Hans moesten wij met 16 procent omhoog, het verkeersbord sprak zelfs over 20!


De winnaar lijkt ten tonele te zijn verschenen. Net als de dag ervoor probeerden wij rond een uur of drie een supermarkt in te komen, maar ook hier bleef deze gesloten tot vijf(!) uur... Hierom werden wij gedwongen een tweede maal de methode toe te passen zoals die enkele regels hierboven wordt uitgelegd, je kent het vast nog wel. Zodoende hielden wij een uitgebreide lunchpauze en reden wij vervolgens door naar onze eindbestemming van vandaag, het Lago di Vico. Kort voordat we die bereikt hadden was er een emotioneel moment, voor het eerst in deze reis gaf het bordje van onze afslag een grote pijl aan met daarnaast het wonderschone woord "Roma"! Nog één dagje wachten... Toen de camping al in zicht was passeerden wij een groot bord met daarop in grote letters: "il cavallino bianco" (het witte paardje). Dit vonden wij frappant aangezien Joeri twee dagen eerder voor zijn blogbericht (zoals je hoogstwaarschijnlijk weet, je volgt ons natuurlijk op de voet!) om de Italiaanse vertaling van "het witte paard" had gevraagd. Dit witte paardje hebben wij niet gezien, maar wij weten dat hij hier ergens in de buurt is en we wensen hem het allerbeste. Eenmaal op de camping hebben wij onze fietsen haastig neergezet om daarna meteen door te gaan naar het meer voor een frisse duik. 'S avonds hebben wij zeer smakelijk gegeten in het campingrestaurant, bij een man die ons veel eten gaf voor weinig geld, zoals hij Robben al een uur ervoor voorspeld had. Tijdens dit maal volgden wij de avonturen van de jonge katjes die in het grasveld naast het terras aan het rennen, springen en buitelen waren. We hebben uitgebreid nagetafeld en zeer levendig (en waarschijnlijk evenzeer storend voor de andere gasten...) kokende kreeften en lachende slakken besproken. De man uit Velp zat inmiddels op hetzelfde terras.


We zijn daaropvolgend lekker de duistere tent ingekropen om eens goed te slapen, ik alleen niet, want ik moest dit bericht nog schrijven... Toch ga ik nu alsnog de slaap eens stevig bij de kladden vatten, want ik moet morgen wel wat energie hebben voor een uitgebreide dans op het Sint-Pieterplein!

Met vriendelijke groet,

Yoran Welling


- Posted using BlogPress from my iDad