Dag 21 Lago di Vico - ROME!!! Te voet naar Rome.

Het mag een schande genoemd worden hoe Moedertje Natuur ons heeft behandeld de afgelopen weken. Mij was alleen maar strakblauwe lucht beloofd. Vaak hebben wij gefietst in de zon, maar op de campings regende het altijd. Ook deze ochtend werden wij wakker in een natte tyfustent (excuses voor mijn taalgebruik). Ik had mij de laatste fietsochtend anders voorgesteld: de zwoele ochtendzon op mijn bolletje, heerlijk beleg voor op mijn broodjes, jus d'orange en warme thee. Maar zoals vaak valt de echte wereld een beetje tegen, dus natte tenten en smaakloos brood met hetzelfde beleg als de weken daarvoor. Maar ik mag niet klagen, ik leef nog.


De triomftocht zonder charme, zo begonnen wij dus aan de laatste etappe, een luttele 90 km.
Even zaten wij op de fiets en gelijk ging het harder regenen. De eerste dagtaak was het vinden van een supermercato. Wij hadden gisteren geen ontbijt kunnen kopen en hadden vanochtend ontbeten met oud brood.
In de zeikende regen (excuses voor mijn taalgebruik) vonden wij de winkel na 15 km fietsen.
Na de lunch trokken wij verder, het was inmiddels al 12 uur 's middags en het miezerde nog lichtjes. De hemel was grijs en vuile luchtjes van de armere Zuid-Italiaanse dorpjes schoten diep mijn neusholte in. Ik keek nog eens goed naar mijn verzopen kameraden. Navigator Robbens witte shirt was nu bruin, zijn voorhoofd bezweet en zijn gezicht ongeschoren. Berggeit Victor vooraan in de fietstrein als stalen schild voor de scherpe wind. Halve Italiaan Yoran reed met veel gepiep van zijn ketting maar hield zichzelf staande ondanks alle materiaalpech. Vermoeide ik reed achteraan en zag dikke druppels van mijn helm afvallen. 2100 km hadden wij samen al gereden, 60 km moesten wij nog afleggen. Het slechte weer en de verschrikkelijke omgeving konden ons niet deren, want wij waren de helden van de Alpen en de Appenijnen.
Al gauw reden wij weer in de zon en het uitzicht werd al beter. Moeder Natuur had de strijd opgegeven en de temperatuur steeg. Op een weg langs boomgaarden voelde ik iets trillen in mijn fiets waarop ik tegen de jongens zei: 'de olifanten beginnen onderhand een beetje moe te worden!' Kort daarna klapte mijn achterdrager op de grond samen met mijn matje en twee achtertassen. Ik reed langzaam dus de schade viel mee, slechts een schrammetje op het matje en een krasje op een tas. Door de vele kilometers was een schroef losgedraaid, welke ik gelukkig snel kon vervangen. De rest van de reis ging als vanouds tot wij in de verte Prima Porta zagen, een regio aan de rand van Rome. In deze 'slums' lag de camping en daar zette wij alvast onze tent op.
Met fiets en bepakkingen gingen wij voor de eindsprint. De zenuwen stapelde op en het tempo steeg. Uiteindelijk belandden wij in een lange straat waar wij Rome binnengingen. Joelend en lachend zagen wij in de verte het Sint Pieterplein opdoemen. Daar lag onze eindbestemming, daar lag de verlossing. Wij persten ons door de toeristen, langs de pilaren, over een marmeren vloer, van een trappetje af...
ROMA!!!


Waren wij nu werkelijk in Rome? Was dit geen droom?

Nee, over de stenen van het plein fietsen wij naast elkaar naar de ouders van Victor. Vlak voordat wij op de precieze plek aankwamen speelde Lot nog even zijn spelletje met ons: 2200 km hadden wij gefietst om twee meter voor het einde door de Vaticaanse politie van de fiets te worden gestuurd. Lopend kwamen we aan bij Victors ouders. Ironie in zijn puurste vorm.

Na een lange fotoshoot zijn we naar het verblijf van Victors ouders gegaan. Na wat opfrissen en een kopje thee werden we door de familie van Campen mee uit eten genomen. Gegeten hebben we als uitgehongerde beesten en verzadigd zijn Yoran, Robben en ik in het donker terug naar de camping gefietst.
Drie pagina's langer had ik kunnen schrijven over onze intocht, maar zoiets unieks zou alleen een Mulisch of een Hermans goed genoeg kunnen beschrijven.
Nog even sorry voor het laat posten van dit bericht, ik heb nauwelijks nog tijd gehad om te schrijven. De Eeuwige Stad slaapt nooit.

De niet-fietsdagen die nu volgen zullen wij ook bloggen, dus nog veel leesplezier gewenst!


Gr. Joeri



- Posted using BlogPress from my iDad