dag 9, Ried (A)

Na een prettige nacht op een veel te dure, maar ook nette camping stonden we op, en vonden we ons weer tussen prachtige, zonovergoten bergtoppen. We vertrokken rond een uur of acht, een half uur later dan gepland. Daarmee haalden we ons de woede van de vrouw die de camping beheerde op de hals: ze was speciaal voor ons om half acht op de camping gekomen en baalde dus een beetje van onze traagheid. We voelde ons eerst een beetje lullig, maar toen we eenmaal betaald hadden was dat gevoel helemaal verdwenen...
Het eerste stuk van de route fietste Gerard (de man uit Dieren) met ons mee. De dag begon meteen goed, met klimmetjes van meer dan een kilometer. We vonden het al heel wat!
De zon brandde maar en de temperatuur liep op. Zwetend als otters klommen we hoger en hoger. Na een paar tunnels, waarin Yoran de intro van de Leeuwenkoning had gezongen, pauzeerden we redelijk vermoeid een laatste keer voor we de top zouden bedwingen. Zittend bij een monument voor oorlogsslachtoffers of doden die gevallen zijn bij de bouw van de komende tunnel (dat was onduidelijk) namen we nog even de laatste klim door. Tot onze schrik bleek dat de klimmen die we tot nu toe hadden gehad in verhouding eigenlijk weinig voorstelden! Er kwam een laatste klim aan van meer dan 5 kilometer. Waarvan het hellingspercentage voor een groot deel tussen de 8 en 10% lag.
We lieten ons echter niet kennen en stapten weer vrij snel op de fiets.











De zware klim begon heel stijl met een aantal haarspeldbochten. Niet echt prettig fietsen, maar je ziet wel heel goed dat je snel hoger klimt. Daarna kwam een eindeloos stuk rechtuit, met af en toe een bocht. De weg liep minder stijl, maar voelde, mede dankzij de hitte, veel langer dan de beloofde 5 kilometer. Aangezien de klimtempo's tussen ons verschilden fietste je het grootste deel van de klim alleen. Zo kon iedereen goed zijn eigen tempo aanhouden.











Hierdoor werd het ook wel weer een bijzondere ervaring. Heroïsch fiets je in je eentje de enorme berg op. Af en toe word je ingehaald door een auto en vanuit de verte komt het wereldberoemde geluid van de koebellen je tegemoet.
Eenmaal boven bekroop ons een geweldig euforisch gevoel! Inmiddels had er zich een grote menigte verzameld om te kijken welke helden het gewaagd hadden deze helse berg te beklimmen. Nog nooit had iemand deze top te fiets bereikt. De trompetten schalden ons tegemoet en onder luid gejuich werden we onthaald en op handen gedragen! 'Helden van de Arlbergpas' was een kreet die veel gehoord werd. Als er nu verkiezingen zouden zijn geweest hadden we naar mijn mening een aardige kans gehad! We hebben even gepauzeerd bij een klein café, en aten wat onder een boksje waar fijne muziek uit schalde.











De afdaling die volgde was een heerlijke beloning. Stijl, maar prachtig! Door lawinepassages en het chique skioord St. Anton. Veel te snel waren we weer beneden en begon een mooie, vlakke route tussen de bergen door. Prachtige bergbeekjes stroomden met ons mee en we fietsten een stuk op met de Inn, een enorme kolkende massa helder blauw water.
Vrij vroeg kwamen we aan op onze camping, waar we nog even een duikje namen in het nabijgelegen meertje (met waterglijbaan!!). Morgen zou eigenlijk een rustdag zijn, maar we hebben besloten toch wat kilometers te maken. Heel rustig, om ons voor overmorgen te sparen.