Dag 22 en 23, Rome

Vandaag breekt alweer onze derde dag in Rome aan. De tijd gaat snel als je in zo een stad verblijft!

Toen we zondagochtend opstonden, zaten we eigenlijk nog steeds vol van het heerlijke eten van de avond ervoor. Iets wat ons heel goed uitkwam, aangezien we nog geen tijd hadden gehad om boodschappen te doen en dus nog geen ontbijt ingeslagen hadden. Het was heerlijk om voor het eerst in tijden weer eens lekker rustig op te staan zonder geteisterd te worden door honger, regen en/of het strakke tijdschema van een lange dag fietsen. Het enige wat nog wat verbetering behoeft zijn de lekke matjes waar we op liggen. Jaloers dachten we dan ook aan Victor die deze dagen bij zijn ouders in een echt bed slaapt! Pas toen we rond een uur of negen de honger begonnen te voelen zijn we rustig naar de campingwinkel gesjokt om daar wat lekkere broodjes te halen.
Toen we die eenmaal hadden verorberd was het tijd voor ons om de weg naar Rome uit te zoeken. Er ging een gratis shuttle naar het station in prima porta (een voorstad van Rome waar onze camping zich bevindt), vanwaar we volgens de instructies die we hadden gekregen de trein naar het centrum konden nemen.
Tot onze verassing zag het station er echter totaal verlaten uit; door renovaties of iets in die richting rijden er op het moment geen treinen op dat traject. Wat nu? De bus maar dan, maar welke? De locals leken niet heel erg geïnteresseerd in ons probleem en ze zijn hier ook niet zo heel goed in met borden aangeven wanneer welke bus nou precies komt. Gelukkig waren er mensen van de camping die ons de juiste bus konden wijzen, zodat we na wat gedoe en één extra keer overstappen toch veilig het centrum bereikten.
Daar besloten we dat we het lekker rustig aan zouden doen. Gewoon lekker rondlopen en rondkijken. Om wat herinneringen op te halen zijn we naar de buurt gelopen waar we met school in een hostel gezeten hebben. Omdat Joeri toen niet mee was hebben wij hem natuurlijk rondgeleid. Uiteraard zijn we daar ook nog even de Sma in gedoken! Onze vaste supermarkt van toen, met de langzaamste cassiëres die je je voor kunt stellen. Redelijk goedkoop en open op zondag! Toen we weer buiten waren en onze pizza's op hadden hebben we de Santa Maria Maggiore bezocht. Een mooie, grote kerk met heel veel goud.

Hierna zijn we naar het appartement van de ouders van Victor gegaan om daar lekker wat te eten. Een hele berg pasta werd vrij snel naar binnen geschoven, en het ijsje toe was ook meer dan welkom. Toen we allen verzadigd waren spraken we af om nog even met z'n allen naar de Trevi fontein te gaan waar we even wat rondgehangen hebben.


Omdat we allemaal vrij moe waren keerden we al snel terug naar de camping. Makkelijker gezegd dan gedaan!
De trams reden niet (staking) en de trein reed nog steeds niet (de eerder genoemde renovaties). Ook onze bus leek niet meer te rijden.. Wat bedremmeld stonden we op het busstation, toen plotseling onze bus toch op kwam dagen! Na wat gedoe kwamen we dus toch nog, hetzij wat later dan gedacht, op de camping aan. Gauw naar bed maar!


De volgende ochtend hadden we afgesproken om naar het Vaticaan te gaan. Om de eindeloze rijen die dagelijks voor het museum staan te vermijden, stonden we redelijk vroeg op. Slim, zo dachten we! Maar helaas, eenmaal aangekomen in Vaticaanstad stond er al een vreselijk lange rij.. De herinneringen aan de verschrikkingen in de rij voor de Uffizi gallery kwamen weer bij ons op, maar we sloten toch aan, al was de moed al lang beneden onze schoenen gezonken. Tot onze verassing (en grote vreugd) schoot de rij behoorlijk op, en waren we er binnen een uur doorheen.


Binnen hebben we veel schoons gezien. Om maar wat te noemen: de Laocoöngroep en andere prachtige beeldhouwwerken, de Sixtijnse kapel, de fresco's van raphael en nog veel meer. Het grote nadeel: het was ongelooflijk druk! Nog nooit heb ik een museum zo druk gezien, en we hebben het museum grotendeels stapvoets, beklemd in een grote zwetende menigte doorkruist.


Na het museum zijn we de Sint-Pieter in en op geweest. Wat een enorm bouwwerk is dat toch!
Dankzij al deze bezigheden ging de tijd vrij snel voorbij en moesten wij ons weer begeven naar het appartement van Victor. Wederom hebben we heerlijk gegeten!
Na deze maaltijd trokken we samen met Victor naar de Spaanse trappen om wat bekenden te ontmoeten die toevallig ook op dit moment in Rome zijn! We hebben lekker gezeten op de trappen, om vervolgens een ijsje te halen en te kijken naar een soort van opera die net in de buitenlucht begon. Helaas konden we niet heel lang blijven omdat we niet zeker wisten of onze bus nu wel of niet zou komen. Gauw zijn we naar het station gesneld. Daar ontdekten we dat de trams weer reden! Dat maakt alles een stuk duidelijker en zekerder. Op het trambordje staat tenminste duidelijk wanneer je een tram kunt verwachten.
Aangekomen op de camping hebben we nog even wat zitten praten voordat we onze tenten in kropen. Morgen kunnen we lekker uitslapen, en ontbijten we met croissantjes. We kijken er naar uit!

Hoemnap simnap


- Posted using BlogPress from my iDad

Dag 21 Lago di Vico - ROME!!! Te voet naar Rome.

Het mag een schande genoemd worden hoe Moedertje Natuur ons heeft behandeld de afgelopen weken. Mij was alleen maar strakblauwe lucht beloofd. Vaak hebben wij gefietst in de zon, maar op de campings regende het altijd. Ook deze ochtend werden wij wakker in een natte tyfustent (excuses voor mijn taalgebruik). Ik had mij de laatste fietsochtend anders voorgesteld: de zwoele ochtendzon op mijn bolletje, heerlijk beleg voor op mijn broodjes, jus d'orange en warme thee. Maar zoals vaak valt de echte wereld een beetje tegen, dus natte tenten en smaakloos brood met hetzelfde beleg als de weken daarvoor. Maar ik mag niet klagen, ik leef nog.


De triomftocht zonder charme, zo begonnen wij dus aan de laatste etappe, een luttele 90 km.
Even zaten wij op de fiets en gelijk ging het harder regenen. De eerste dagtaak was het vinden van een supermercato. Wij hadden gisteren geen ontbijt kunnen kopen en hadden vanochtend ontbeten met oud brood.
In de zeikende regen (excuses voor mijn taalgebruik) vonden wij de winkel na 15 km fietsen.
Na de lunch trokken wij verder, het was inmiddels al 12 uur 's middags en het miezerde nog lichtjes. De hemel was grijs en vuile luchtjes van de armere Zuid-Italiaanse dorpjes schoten diep mijn neusholte in. Ik keek nog eens goed naar mijn verzopen kameraden. Navigator Robbens witte shirt was nu bruin, zijn voorhoofd bezweet en zijn gezicht ongeschoren. Berggeit Victor vooraan in de fietstrein als stalen schild voor de scherpe wind. Halve Italiaan Yoran reed met veel gepiep van zijn ketting maar hield zichzelf staande ondanks alle materiaalpech. Vermoeide ik reed achteraan en zag dikke druppels van mijn helm afvallen. 2100 km hadden wij samen al gereden, 60 km moesten wij nog afleggen. Het slechte weer en de verschrikkelijke omgeving konden ons niet deren, want wij waren de helden van de Alpen en de Appenijnen.
Al gauw reden wij weer in de zon en het uitzicht werd al beter. Moeder Natuur had de strijd opgegeven en de temperatuur steeg. Op een weg langs boomgaarden voelde ik iets trillen in mijn fiets waarop ik tegen de jongens zei: 'de olifanten beginnen onderhand een beetje moe te worden!' Kort daarna klapte mijn achterdrager op de grond samen met mijn matje en twee achtertassen. Ik reed langzaam dus de schade viel mee, slechts een schrammetje op het matje en een krasje op een tas. Door de vele kilometers was een schroef losgedraaid, welke ik gelukkig snel kon vervangen. De rest van de reis ging als vanouds tot wij in de verte Prima Porta zagen, een regio aan de rand van Rome. In deze 'slums' lag de camping en daar zette wij alvast onze tent op.
Met fiets en bepakkingen gingen wij voor de eindsprint. De zenuwen stapelde op en het tempo steeg. Uiteindelijk belandden wij in een lange straat waar wij Rome binnengingen. Joelend en lachend zagen wij in de verte het Sint Pieterplein opdoemen. Daar lag onze eindbestemming, daar lag de verlossing. Wij persten ons door de toeristen, langs de pilaren, over een marmeren vloer, van een trappetje af...
ROMA!!!


Waren wij nu werkelijk in Rome? Was dit geen droom?

Nee, over de stenen van het plein fietsen wij naast elkaar naar de ouders van Victor. Vlak voordat wij op de precieze plek aankwamen speelde Lot nog even zijn spelletje met ons: 2200 km hadden wij gefietst om twee meter voor het einde door de Vaticaanse politie van de fiets te worden gestuurd. Lopend kwamen we aan bij Victors ouders. Ironie in zijn puurste vorm.

Na een lange fotoshoot zijn we naar het verblijf van Victors ouders gegaan. Na wat opfrissen en een kopje thee werden we door de familie van Campen mee uit eten genomen. Gegeten hebben we als uitgehongerde beesten en verzadigd zijn Yoran, Robben en ik in het donker terug naar de camping gefietst.
Drie pagina's langer had ik kunnen schrijven over onze intocht, maar zoiets unieks zou alleen een Mulisch of een Hermans goed genoeg kunnen beschrijven.
Nog even sorry voor het laat posten van dit bericht, ik heb nauwelijks nog tijd gehad om te schrijven. De Eeuwige Stad slaapt nooit.

De niet-fietsdagen die nu volgen zullen wij ook bloggen, dus nog veel leesplezier gewenst!


Gr. Joeri



- Posted using BlogPress from my iDad

Dag 20, Caprarola. Il cavallino bianco e gatti piccoli

De (één na laatste en) Twintigste Dag
Il cavallino bianco e gatti piccoli

Nadat gisteren wederom een zware Toscaanse dag was geweest, stonden wij deze ochtend op voor een minder lange en ook geen Toscaanse etappe. Daarnaast was deze dag een bijzondere, want morgen zijn wij eindelijk in Rome! Wel moesten wij vanochtend eerst nog zo'n 70 kilometer oversteken. Na een mager ontbijt met de vriendelijke Nederlander die vanuit Velp/Bregenz ook naar Rome fietst, vertrokken wij richting ons tweede ontbijt (omdat de Italianen tot vijf(!) uur siësta houden konden wij geen brood kopen gisteren en hadden we besloten het de volgende morgen te gaan halen). Nadat we flink boodschappen hadden gedaan (ze boden in de supermarkt ook gratis "proefkoekjes" aan, dat hebben ze geweten!) zaten we op een muurtje een groot brood te slachten toen Joeri weer eens één van zijn beroemde kreetjes de wereld in begon te schallen: hij had het brood onhandig vastgepakt terwijl Robben het nog aan het snijden was, het resultaat was een enthousiast bloedende vinger... Daarop volgde wat capriolen met een vallend chocopastadeksel, maar we zaten al snel weer op de vélo. Het werd opnieuw "heerlijk" heet en er waren ook weer wat venijnige hellingen. Vandaag is er opnieuw een nieuwe koploper in het klassement om de prijs voor de steilste helling. Volgens Hans moesten wij met 16 procent omhoog, het verkeersbord sprak zelfs over 20!


De winnaar lijkt ten tonele te zijn verschenen. Net als de dag ervoor probeerden wij rond een uur of drie een supermarkt in te komen, maar ook hier bleef deze gesloten tot vijf(!) uur... Hierom werden wij gedwongen een tweede maal de methode toe te passen zoals die enkele regels hierboven wordt uitgelegd, je kent het vast nog wel. Zodoende hielden wij een uitgebreide lunchpauze en reden wij vervolgens door naar onze eindbestemming van vandaag, het Lago di Vico. Kort voordat we die bereikt hadden was er een emotioneel moment, voor het eerst in deze reis gaf het bordje van onze afslag een grote pijl aan met daarnaast het wonderschone woord "Roma"! Nog één dagje wachten... Toen de camping al in zicht was passeerden wij een groot bord met daarop in grote letters: "il cavallino bianco" (het witte paardje). Dit vonden wij frappant aangezien Joeri twee dagen eerder voor zijn blogbericht (zoals je hoogstwaarschijnlijk weet, je volgt ons natuurlijk op de voet!) om de Italiaanse vertaling van "het witte paard" had gevraagd. Dit witte paardje hebben wij niet gezien, maar wij weten dat hij hier ergens in de buurt is en we wensen hem het allerbeste. Eenmaal op de camping hebben wij onze fietsen haastig neergezet om daarna meteen door te gaan naar het meer voor een frisse duik. 'S avonds hebben wij zeer smakelijk gegeten in het campingrestaurant, bij een man die ons veel eten gaf voor weinig geld, zoals hij Robben al een uur ervoor voorspeld had. Tijdens dit maal volgden wij de avonturen van de jonge katjes die in het grasveld naast het terras aan het rennen, springen en buitelen waren. We hebben uitgebreid nagetafeld en zeer levendig (en waarschijnlijk evenzeer storend voor de andere gasten...) kokende kreeften en lachende slakken besproken. De man uit Velp zat inmiddels op hetzelfde terras.


We zijn daaropvolgend lekker de duistere tent ingekropen om eens goed te slapen, ik alleen niet, want ik moest dit bericht nog schrijven... Toch ga ik nu alsnog de slaap eens stevig bij de kladden vatten, want ik moet morgen wel wat energie hebben voor een uitgebreide dans op het Sint-Pieterplein!

Met vriendelijke groet,

Yoran Welling


- Posted using BlogPress from my iDad

Dag 19, Montalcino - Lago di Bolsena. Bravi! Bravi!

Vanochtend werden we wakker op boerderij Il Cocco, u weet wel, de camping met het witte paard en de nieuwsgierige hond. We hebben de hele nacht buiten de tent in onze slaapzak geslapen om nog wat vallende sterren te kunnen tellen. Helaas werden we deze ochtend wel wat koud wakker, maar het was het waard. Nadat we met de boer hadden gekletst over de wijngaarden waartussen wij geslapen hadden, gingen wij weer op pad.
De boer had ons een ruig pad op gestuurd dat we volgden langs een paar mooie agriturismo's midden tussen de wijngaarden.


Na drie kwartier klappertanden en hobbelen over boerenpaden bereikten we een van de mooiste kerkjes op de route tot nu toe, de abdij van St. Antimo. We hebben er helaas even geen foto van, maar het is zeker de moeite waard om even te kijken met Google Streetview.
Daarna begon de dag echt leuk te worden, met een paar 5km klimmen van rond de 8%. Je moet er van houden, maar als klimmen je ding is kun je je in Toscane helemaal uitleven. Dit ging tot Castel'Azzara zo door, volgens Hans ging de etappe van vandaag door vulkanisch landschap, en de platentektoniek had hier blijkbaar flink huisgehouden.
Na Castel'Azzara kwamen er eindelijk weer wat meer afdalingen en al snel waren wij trokken wij door Onano.


Na een korte pauze rukten wij weer uit om het laatste stuk van de route van vandaag te fietsen naar het meer. We hebben even gezwommen en nu zitten wij uit te buiken op het zwarte strand dat uit vulkanisch gesteente bestaat.

Welterusten! Nog maar 2 daagjes fietsen trouwens...

Van Victor


Foto (Google) van de Romaanse abdij St.Antimo bij Montalcino.

- Posted using BlogPress from my iDad

Dag 18, Firenze - Montalcino. Il cavallo bianco e il cane grande.

Zoals u misschien heeft gemerkt, is er gisteren geen blogbericht verschenen over dag 17 'Firenze - Sienna'. Welnu, daarvoor is een zeer simpele en onvermijdelijke reden. Ik zou u kort kunnen vertellen wat die reden is, maar ik zou geen Joeri zijn als ik niet eerst een ontiegelijk lulverhaal ophang die waarschijnlijk meerdere alinea's zal beslaan.
Ten eerste zeg ik u alvast dat er gisteren wel degelijk een blogbericht is geschreven. De minder uitvoerige versie -eigenlijk belachelijk afgeraffelde- zal ik nu schetsen. Komt ie: De jongens gingen 's ochtends nog even Florence in om de uffizi galerij te gaan bekijken. Daarvoor hebben zij tweeëneenhalf uur in de rij moeten staan en vanwege ons strakke schema met een Usain-Bolt-tempo de galerij doorgewandeld (we wilden die middag namelijk ook nog 70 km fietsen). Ik ben die ochtend op de camping gebleven, mijn knie wilde ik rust gunnen voor de laatste etappes. Even voor de goede orde, ik schets nu slechts wat Robben gisteren gedetailleerder had opgeschreven. Verder zijn we gisteren naar Sienna gereden, waar we om 9 uur 's avonds nog pizza hebben gegeten.
Ik zal de precieze reden van het verliezen van het blogbericht dan maar gewoon vertellen. Robben had tot diep in de nacht (00:30u) doorgewerkt aan het bericht en had het vervolgens via de mail opgestuurd naar zijn vader. Zijn vader zou het dan met foto's op de blog zetten. Maar ergens in het mailproces is de mail verloren geraakt en was ook niet terug te vinden in de concepten. Robben was er niet blij mee en vervloekte meer dan dat hij de hele reis had vervloekt.
Moet je eens kijken hoeveel ik al geschreven heb zonder iets te schrijven over vandaag! Dat je nog steeds meeleest is een wonder. Lees nog maar een stukje mee, want nu wordt het leuk.
Vandaag werden we, zoals al eerder vermeld, wakker in Sienna. Bij het ontbijt aten we honing op brood. Ik zeg dit alleen maar om te laten zien hoe zuinig wij doen, want honing is voor ons een exquise. Nog nooit heb ik 1 kilo honing zo snel op zien gaan. Het ontbijt werd gevolgd door een sugarrush en daarna zijn we de binnenstad van Sienna ingegaan.
Meerdere keren had men mij al verteld over de idyllische straatjes van Sienna en men had gelijk! In de idyllische straatjes zat ergens een prachtige dom verstopt.


De imposante voorkant van het gebouw was bijna net zo mooi als de binnenkant. Maar deze ochtend bleken we al gauw 'kerkelijk verzadigd', dus zo intensief hebben we hem niet bekeken (denk aan drie kwartier slenteren door de kathedraal).


Ook hebben we het schelpvormige Il campo plein bekeken en er zelfs een half uurtje op gelegen.
Teruggekomen op de camping hebben we ons nog even volgestouwd met honing, gevolgd door een tweede sugarrush.
Navigator Robben leidde ons uit het doolhof van Sienna en zo zag ik voor het eerst de echte pracht van de Toscaanse heuvels. Zoals Hansje al schreef in zijn reisboekje 'de erotische rondingen van Moeder Natuur'. Nu zou ik zelf niet zo ver gaan in mijn beschrijving, toch gaf het afdalen mij wel het gevoel alsof ik fietste over een schilderij. Strakblauwe lucht en gloeiende gouden korenheuvels. Foto's komen nooit echt dicht bij het werkelijke beeld en dat is voor de Toscaanse heuvels twee keer zo waar.
Helaas hadden de rondingen van Moedertje Natuur een beetje last van winderigheid, met als gevolg dat het bijna moeilijker was de heuvels af te komen dan erop.
Na een korte, heuvelachtige dag kwamen we aan in Montalcino. In de binnenstad deden wij gauw onze boodschappen - het was al laat - en wij gingen op zoek naar de camping.
Deze vonden wij bovenop een heuvel, na een onverhard pad, maar met een geweldig uitzicht over het Toscaanse landschap.


Wij kwamen het erf van de wijnboer op waar iets fabelachtigs gebeurde: alles was stil, geen mens te bekennen, een oranje zonneschijn door de naaldbomen en op een grasveldje stond een loslopend wit paard rustig te grazen met in de achtergrond een nieuwsgierige hond. Ik denk dat we samen nog nooit zo lang stil zijn geweest....
Na kort zoeken vonden we de boer met wie Yoran een vloeiend Italiaans sprak en zo kregen wij een plekje aangewezen onder een paar naaldbomen.
Nu lig ik buiten in mijn slaapzak onder de naakte sterrenhemel, de temperatuur is heerlijk. De jongens liggen om mij heen, boven ons zweeft een vuurvliegje (eerste keer dat ik zo'n ding zie) en twee meter verderop klinkt het geklik van de hoeven van het witte paard.

Groetjes,
Joeri


- Posted using BlogPress from my iDad

Dag 16, Florence. Fiorentijnse rustdag

Gisteren waren wij aangekomen in Florence en daar gingen wij eens goed rondkijken. Gewaarschuwd door Hans, dus gigantische rijen vrezende, stonden wij al vroeg de beroemde Dom van Florence. Wij hadden het zo uitgedokterd dat twee van ons de eindeloze rij zouden doorstaan terwijl de andere twee ontbijt zouden halen. De supermarkt bleek echter wat ver weg, en de rij niet zo eindeloos...
Ik zal je de verdere organisatorische details besparen maar de feiten zijn dat eerst Robben en Victor de volledige rij doorlopen hebben om er vervolgens weer uit te stappen, terwijl Joeri en ik boodschappen aan het doen waren. Daarna waren de rollen precies omgekeerd en uiteindelijk stonden we met zijn vieren weer achteraan in de inmiddels aanzienlijk gegroeide rij... Dit deerde echter niet, we hadden nu namelijk eten! Binnenin zijn we door kleine gangetjes lange trappen opgegaan om naar het indrukwekkende fresco op het plafond te kijken en het uitzicht over de stad vanaf de dak van de dom.


Vervolgens zijn we doorgelopen naar de doopkapel, die eveneens bekend staat vanwege de interessante plafondschilderingen. Toen wij erachter kwamen dat de toegang tot de binnenzijde van de kathedraal gratis was besloten wij hiervoor (de toen toch wel vrij gigantische) rij te trotseren, in deze rij stond ook een koor dat (zo vertelde hun shirts ons) Hongaars was en meedeed aan een internationale competitie voor koren in 2008 (?). Zij gaven, waarschijnlijk uit verveling, een privéconcert voor de aanwezigen in de rij, erg mooi.


Na de prachtige kathedraal koersten wij richting het huis van de Dante, de dichter van wie Joeri het grote meesterwerk al 1700 kilometer meesleurt. Daar hebben wij het museum bezocht en het interieur bezichtigd. Hierop volgend gingen Robben en Victor nog eens een ander museum bezoeken terwijl Joeri en ik eens fijn gingen shoppen. Toen we weer hadden verzameld zijn we op zoek gegaan naar het San Lorenzo, een interessante kerk, maar deze bleek gesloten. Geen ramp, het was namelijk tijd om te eten! Ik zal ons menu van vandaag beschrijven. Ontbijt: pizza, lunch: pizza, diner: pizza! Voor iedereen die nog eens in Italië komt: koop nooit iets met "chinotto" (en zeker geen anderhalve liter), het is smerig.


Omdat we de gehele dag in de stad gehangen hebben zijn we in de avond terug naar de camping gegaan om nog wat benodigde taken uit te voeren. Op de camping kwamen wij ook nog wat oude Nederlandse bekenden tegen (niet Gerard deze keer maar) wat is de wereld toch klein! Morgen verlaten we deze mooie stad, dat betekent weer fietsen, dus ik ga nog eens een lekker stukje slapen! Welterusten!

Met vriendelijke groet,

Yoran Welling



Joeri bij uitzicht.













Victor bij Ponte Vecchio




- Posted using BlogPress from my iDad

Dag 15, Florence. Veel bergen en een mooie stad

Op een camping in een klein plaatsje vlak naast de (zo is ons verteld) mooie stad Bologna. Dat wij dat niet zelf hadden kunnen constateren kon ons niet dwars zitten, want de laatste bergetappe stond op de planning, de etappe die ons over de Appenijnen leiden zou. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat we enkel de berg over zouden gaan, maar omdat we een kilometer of 90 voor lagen op schema leek het ons een goed idee het aantal kilometers te verlengen om zo in één keer van Bologna tot Firenze te gaan! Vol goede moed gingen wij op weg en al gauw kwamen een grote groep Italiaanse wielrenners (zonder bepakking) tegen en wij haakten bij hen aan. Op een gegeven moment kreeg Victor het op zijn heupen en hij voerde het tempo enorm op, de rest van ons deed mee en vervolgens snelde wij langs de Italiaanse colonne, begeleid door verbaasde keelklanken en aanmoedigingen.


Na dat punt was het behoorlijk gedaan met het plezier, want de eerste lange klim begon en de temperatuur klom ondertussen langzaam tot de 35 graden. Bovenaan de eerste heuvel werden wij in het Engels en Italiaans gewaarschuwd voor heel grote hoeveelheden motoren op de weg. Enkele momenten daarna werden om de minuut opgeschrikt door een woest brullende motorfiets.


Deze etappe was overigens minder hoog en ging minder steil dan de gevreesde Albergpas (Oostenrijk), maar in tegenstelling tot die berg was het deze maal niet erg duidelijk wanneer de klim eindigde en wanneer het pijn zou doen. In de Italiaanse bergen bleven de heuvels namelijk maar komen! Vier kilometer hier, tweehonderd meter daar, nog eens vijfhonderd meter, en nog eens vier kilometer etc... Aan het eind van de dag werden we getrakteerd op de langste en de steilste klim aller tijden (even voor de duidelijkheid, dit is niet één en dezelfde klim, zo ernstig is het nu ook weer niet). Eerstgenoemde was acht kilometer lang, laatstgenoemde steeg met dertien procent... Zodoende hebben wij deze dag tot de zwaarste aller dagen verklaard! Hierna was gelukkig het ergste geweest, aangezien we vanaf dat moment heel veel mochten dalen en de uitzichten over het Toscaanse gebied schitterend werden (een zeer gevaarlijke combinatie, maar het is goed gegaan). Uiteindelijk wachtte de ware beloning achter de Appenijnen: Firenze! We zijn meteen nadat we de tenten opgezet hadden de stad ingegaan en we hebben ons vergaapt aan de prachtige stad die Florence/Fiorentina/Firenze heet! Wij hadden een goed voorproefje genomen van de aanblikken van de beroemde gebouwen (en wederom een Italiaans ijsje). Een voorproefje noem ik het, want de volgende dag zou een rustdag zijn, waarin wij Florence eens uitgebreid onder de loep zouden nemen!

Met vriendelijke groet,

Yoran Welling



- Posted using BlogPress from my iDad

Dag 14, Montagnana-Bologna

Po-vlakte, net Flevoland

...maar dan warmer. Toen we vanochtend rond half acht vertrokken vanuit Montagnana gaven thermometers langs de weg nog een verkoelende 29 graden aan, maar al voor de lunchpauze was het alweer 35. Op de Po-vlakte is de hitte echt drukkend en onaangenaam. Daarom hebben we er vandaag een lange etappe van gemaakt om zo snel mogelijk uit de vlakte te geraken.

Joeri, Robben en Yoran benijden me niet dat ik vandaag de blog mag schrijven, en dat begrijp ik: vandaag was supersaai. Een groot deel van de route liep tussen muren van maïs, waardoor we slechts af en toe uitzicht hadden (op nog meer maïsvelden).

Af en toe kwamen we langs een mooi kerkje, en we hebben kort het kasteel in Ferrara bekeken.


Pas aan het eind van de rit zagen wij in de verte weer bergen opdoemen. We zijn bij Verona pas echt de Alpen uitgekomen, en na een luttele twee dagen zitten we alweer aan de voet van het volgende te bedwingen bergmassief. Als het morgen meezit zullen we de 110km van Bologna naar Firenze in een keer afleggen. 110km is niet veel, maar we moeten ondertussen wel de Monte di Fo beklimmen en nog wat bergen. Het lijkt hier niet meer op Flevoland, dus dat is fijn.

We zitten nu op een camping net buiten Bologna, en er zitten heel veel @/!*# muggen. Tot overmaat van ramp was Joeri's gasje op.


De half Engels half Italiaanse vrouw van de camping wilde ons graag helpen, en dus hebben wij in een van de Bungalows op de camping onze smaakneutrale aardappelpureemix geprepareerd. Die was heerlijk...

Verder weet ik niet echt wat ik moet schrijven, het was geen "bewogen dag" of iets dergelijks. Vandaag was gewoon een stuk fietsen, even eten, weer verder fietsen, nog wat eten en bidons vullen, en dan het laatste stuk naar Bologna doen. Daarna dus koken en tent opzetten, blog schrijven. Nu ga ik tandenpoetsen en douchen.

Welterusten en groeten aan alle lieve volgers!!


- Posted using BlogPress from my iDad

Dag 13, Verona - Montagnana

Dag 13
Verona - Montagnana

Ondanks de harde grond van het kasteel en de lekke matjes waar wij allen, behalve Victor, mee te kampen hebben, had iedereen goed geslapen.
Dag 13 was omgedoopt tot een halve 'rustdag'. Dat wil zeggen dat we de eerste helft van de dag onder de brandende zon door Verona kuierden en de tweede helft van de dag nog een kleine 60 kilometer gefietst hebben.
Toen we vanochtend rond een uur of 9 uit de tent kropen, scheen de zon al lekker. We hebben ons rustig vol gegeten aan het brood dat we in hadden geslagen terwijl we uit keken over het prachtige Verona.





Toen we voldaan waren, hebben we de fietsen bepakt en op de camping gestald, om vervolgens rustig naar de stad te lopen. Het leek Joeri uiteindelijk beter om zijn knie nog wat rust te geven, en dus hebben we hem op de camping achtergelaten. Omdat we bang waren dat hij zich zou vervelen hebben we ook de afwas laten staan. Daarna heeft hij zich kunnen vermaken met de op de camping aanwezige gitaar.
De rest van ons daalde de lange trappen af naar de stad, om vervolgens wat te bekijken bij daglicht. We hebben een aantal kerken (van buiten) bezichtigd, castel Vecchio bekeken en de huizen van Romeo en Julia gezien. Vooral het huis van Julia, de locatie van de beroemde balkonscene in shakespeares stuk, was een hele bezienswaardigheid. Vele stelletjes hadden dan ook op deze romantische plaats hun namen in het portaal geschreven om hun liefde te vereeuwigen. Zeer romantisch allemaal, maar daardoor ook heel druk! Na ons uitstapje deden we nog een trieste poging wat lunch in te slaan, maar we faalden hard. We konden de supermarkt niet vinden en kwamen er na een half uur zoeken achter dat het siësta was (lees: alles is gesloten). Uiteindelijk keerden we terug naar ons kasteel, waar we Joeri met de gitaar aantroffen. Na een korte inventarisatie vonden we uit dat onze lunch uit welgeteld tweeëneenhalve boterham zou bestaan, besmeerd met een klein beetje chocopasta en wat jam dat er toevallig op tafel stond. Niet echt iets om op te fietsen, maar gelukkig hadden we ieder nog twee bananen in ons rantsoen.
We vertrokken om drie uur uit Verona en om zes uur kwamen we aan in Montagnana. De route was ronduit saai, continu tussen de maïsvelden, maar eenmaal aangekomen werden we beloond met de mooie oude stadsmuur die om Montagnana staat.





Na even zoeken vonden we onze kampeerplek op een grasveld naast een jeugdherberg.
Het enige wat ons vandaag nog rest: lekker eten!

Met vriendelijke groet,

Robben Riksen


- Posted using BlogPress from my iDad

Dag 12, Auer - Verona (I). Zompige broodjes en andere lekkernijen

Zompige broodjes en andere lekkernijen

Elke keer als ik mag schrijven voor de blog heeft het de nacht ervoor gedonderd. Ook deze morgen was alles zeiknat door een avondje onweer. Je stapt de tent uit, een natte tentdoek wrijft langs je rillende rug, omdat er een berg tassen in de voortent ligt moet je een halve flikflak doen, onder de berg liggen ergens je slippers dus je stapt met je blote voeten in het modderige gras. Dan kijk je rond en zie je dat het brood dat buiten lag helemaal doorweekt is (er zat een plastic hoes omheen, maar de wind heeft deze weggewaaid).
Jules Deelder zou het zo zeggen:

'nat koud, bruine veeg
vuil brood, klont van deeg.

Vieze pasta, sompig gras,
Beleg is op, geen droge was'

Zo vertrokken wij half acht op de fiets naar Verona, een tocht van 150 km. De fietstocht verliep vlekkeloos en werd (mede door het grauwe weer) na een tijdje zelfs een beetje saai. Geloof mij, lieve lezer, de Alpen zijn wonderbaarlijk mooi, maar na het driehonderdduizendste idyllische dorpje en de miljoenste witte wolk die klimt over de bergrand begint zelfs dat uitzicht je te vervelen. Zoals Victor na tijdens de etappe zei: 'die wolken zijn niet prachtig, het is gewoon regen dat eraan begint te komen!'
Rond 1 uur 's middags kwam verlossing op vier verschillende manieren. Ten eerste zagen wij in de verte het einde van de gigantische bergwanden. Dit was mooi omdat je door de bergmuren na een tijdje lichtelijk claustrofobisch wordt en het was fijn om eindelijk nieuw landschap te zien. Vlak voor de uitgang van de Alpen gingen we op een bankje zitten bij de rivier.


Ten tweede kreeg Victor te horen dat hij was toegelaten tot Utrecht Law College, een rechtenstudie voor studenten die hard willen werken.
Om dit te vieren trokken we spontaan een blik knakworsten open die we hadden gekregen van gulle campingvrienden. We hadden verschrikkelijke honger gekregen door ons natte-broodjes-dieet, dus de gespaarde droge broodjes met knakworsten en mosterd smaakte hemels.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik op hetzelfde moment te horen dat ik was ingeloot voor de studie geneeskunde in Utrecht. Daar zaten wij op het bankje te juichen als bavianen.
Al gauw vervolgde wij onze rit naar Verona terwijl de zon door de wolken brak. Het kwik gaf een temperatuur aan van 34 graden en zo kwamen wij dichter bij het Italiaanse laagland.
Overweldigd door de euforie nam ik als navigator ergens een verkeerde afslag die mij sneller leek. Deze afslag bracht ons naar een pittige klim met 10% helling en bovenaan aangekomen realiseerde ik me dat dit geen snellere route was. Als blikken konden doden....de jongens waren niet blij met mijn klimmetje in de volle zon.
Na een afdaling kwamen bij de voet van de kleine berg. Daar gebeurde iets wat we allemaal al veel eerder hadden verwacht: lekke band. Yoran was het slachtoffer van een scherp steentje. Victor hielp Yoran met zijn band en ik ging met Robben water halen in een dichtbijgelegen restaurantje. Met een hoop geknik en slecht Italiaans is het ons gelukt om alle bidons te vullen en de band bleek ook snel geplakt te zijn. Zo gingen wij verder met in de horizon de stad Verona.
Daar aangekomen vonden wij een camping in een oud kasteeltje met uitzicht op de stad. Het was wonderschoon!
Na de gewoonlijke routine van tent opzetten, boodschappen doen, eten koken (en afwassen!) gingen we de binnenstad in voor een beetje sightseeing.


Het was ondertussen al 10 uur 's avonds, maar nog steeds 27 graden. In de binnenstad hebben we onze ogen uitgekeken (ze noemen Verona niet voor niets 'klein Rome') en we haalden een lekker ijsje. Toen de ijsjes op waren besloten we nog een ijsje te halen. Onze GVR Yoran vond dat nog niet genoeg en samen met mij en Robben nam hij een derde ijsje. Victor had de vorige nog niet op en had ook geen zin meer in een derde ijsje.


Het was een topdag en een heerlijke nacht. Ik ben langzaam ingeslapen onder de vlekkeloze nacht in de ruïne van een kasteel met druivenstokken als plafond.

Groetjes,
Dokter Mul


- Posted using BlogPress from my iDad

Dag 11, Auer (I). Bergaf!

Toen wij vanochtend ontwaakten hadden wij nog altijd uitzicht op het magnifieke Resiameer, waaraan wij ons eindeloos hadden kunnen vergapen, ware het niet dat wij weer op weg moesten! Nadat we gedrieën Victor hadden bekeken die waanzin aan het bedrijven was (lees: zwemmen in een ijskoud bergmeer om zeven uur 's ochtends, terwijl het hard waaide en zacht regende), lieten wij even later de boerderij/camping achter ons. Aangezien we op het programma voorlagen, hoefden wij vandaag slechts tachtig kilometer en dat ook nog eens bergaf. Om deze reden begonnen we al snode plannen te smeden, we zouden extra kilometers gaan rijden om zo nog verder op schema voor te lopen en een aankomende zware dag te verlichten. Dit alles werden echter bruut verstoord!
Zoals al gemeld reden wij bijna de gehele dag bergaf én regende het, zodoende reden wij met een hoog tempo over natte wegen... Op een gegeven moment reden wij een dorpje binnen en sloegen wij een scherpe hoek om. Al gauw hoorde men een kreet van Joeri, gevolgd door een hels kabaal! Heroïsch als hij was, negeerde hij de schade en sprong hij vliegensvlug weer op om Victor luidkeels te waarschuwen. Een wijs besluit, want Victor ging inderdaad met hoge snelheid op de fiets van Joeri af! Nadat een tweede ramp was voorkomen werd de schade van de eerste opgenomen, en die viel niet mee. Joeri bleek een pracht van een wond op zijn linkerknie te hebben, vol wit vlees en rood bloed, welke al spoedig opzwol. Het geweld leek zich voornamelijk op het achterwiel van Joeri gebotvierd te hebben, deze was namelijk volledig naar de maan.


Wij vreesden een groot tijdverlies toen de plaatselijke bevolking ons vertelde dat de dichtstbijzijnde fietsenmaker vijf kilometer van ons verwijderd was, maar een vriendelijke "Italiaanse" (Zuid-Tirol is officieel Italiaans, maar de bevolking voelt zich meer Oostenrijks en spreekt dan ook Duits, al is het met een afgrijselijk accent) bood Joeri en zijn fiets een lift aan! Al snel was Joeri verbonden en zijn fiets gerepareerd en zaten wij weer op de fiets. Het tempo lag al snel weer hoog, en wij waren hard op weg naar ons eigenlijke doel. Tot onze grote verbazing kwamen wij een oude bekende tegen, Gerard uit Dieren, wie wij al enkele malen tegen waren gekomen, zagen wij nu wachten bij een stoplicht! Wij waren er al van overtuigd dat we hem achter ons gelaten, het tegendeel bleek echter waar! We zullen hem waarschijnlijk nog wel eens zien.
De rest van de dag verliep voorspoedig en we hebben alsnog extra meters gemaakt, waardoor we morgen al in Verona zullen zijn, en we een dag op schema voor zullen lopen. Ook hoorde wij een plots een langgerekt "peròòòò"! Zoals gezegd wordt in dit gebied Duits en Italiaans gesproken, maar het Italiaans begint al de overhand te krijgen.
Nu zitten wij op een mooie camping in Auer/Ora, en is Joeri geholpen met zijn knie door een uiterst vriendelijke Duitse, ook heeft hij uitgebreid advies gekregen van een vriendelijke Nederlander, die hem aanraadde zijn knie te behandelen met ochtendurine... De zon heeft het deze dag behoorlijk laten afweten, het heeft voornamelijk geregend terwijl het wonderwel nog steeds zeer heet was... Daarnaast staat het aantal Jezusbeelden inmiddels op een bloedstollende hoogte van 136! Morgen zullen we, zoals al gemeld, de eerste ware bezienswaardige bezien, in de vorm van Verona! We hebben er zin an.

Met vriendelijke groet,

Yoran


- Posted using BlogPress from my dad

Dag 10, de mooiste fietstocht aller tijden!

Minstens tien keer is er vandaag geroepen: "Wow, wat een uitzicht" of "Later ga ik hier nog eens fietsen / een huis kopen / met de familie op vakantie / etc." Dat is niet geheel onverklaarbaar, want de uitzichten die we tijdens de luttele 40km van vandaag hebben gekregen overtreffen alles, letterlijk alles wat we tot nu toe gezien hebben. Ik overdrijf niet.

We vertrokken vanuit het zonnige Ried, waar de (deze keer minder chagrijnige) vrouw van de camping ons nog een nachtje langer probeerde te houden. Een verleidelijk aanbod, ook vanwege het meertje dat op loopafstand van de camping lag. Yoran en ik hebben daar vanochtend nog een paar uur heerlijk liggen dobberen, om van deze dag toch een soort rustdag te maken. Joeri en Robben hadden tot onze verbazing en tot ons genoegen meer zin om de afwas van het ontbijt te doen. Om twee uur vertrokken wij om de 11 bochten van de Reschenpass te overwinnen.

Het eerste deel van de route was vrij gemakkelijk te fietsen, ondanks de warmte. Slechts vijf kilometer waren wij uit Ried toen wij het eerste echte ansichtkaartmateriaal al zagen.


Daarna gingen we een stukje door Zwitserland. De route tot de pas zelf, die bij Martina begint (weer aan de Oostenrijkse grens) was indrukwekkend. We fietsen door steeds woestere bergen met steile rotswanden die het geruis van de hemelsblauwe rivier de Inn weerkaatsten. Net als dit geruis had de lichtval in de lawinegalerijen waar we door reden een vreemd, magisch effect, dat ons gevoel van ontzag voor de natuur hier versterkte. Eenmaal aangekomen in Martina staken we een brug over en kon het klimfeest beginnen.

Net als gisteren splitste de groep zich op. Ik wilde niet stoppen totdat ik boven was, omdat ik voelde dat tussendoor stoppen de klim alleen maar zwaarder zou maken. Toen ik boven kwam op de Norbertshöhe heb ik even genoten van het uitzicht en een boterham gegeten terwijl ik op de rest wachtte.


We hebben met z'n allen nog even uitgerust, om daarna de duikvlucht in te zetten richting het dorp Nauders. Iedereen was het erover eens dat de afdaling echt een teleurstelling was. Zelfs met het steile hellingspercentage moest er nog bijgetrapt worden om tegen de straffe wind in te beuken, die uit het dal opwaaide. In Nauders hebben we boodschappen gedaan en na een korte pauze reden we door naar de camping.


Tegen deze tijd zaten we trouwens al een tijdje in Italië! De navigatie was inmiddels overgedragen aan Joeri, die zijn taak tot het eindpunt Reschen perfect uitvoerde. Toch was het juist op dat eindpunt waar het mis ging. Joeri wilde ons nog even een korte aanblik van de hoge berg de Ortler geven. Deze was echter zo mooi dat we Joeri zijn navigatiefout meteen vergaven. Daarna zijn we teruggereden naar de plek waar de camping werkelijk was.

Tsja, de camping...


Ik schrijf dit terwijl ik in een tent lig op een heuveltje aan het Reschenmeer. We hebben uitzicht op een deels gezonken kerktoren. We zitten midden tussen de bergen. Het meer is helderblauw. De man van de camping gaf ons een mandje abrikozen. De camping is gratis. Het is namelijk geen camping want we slapen bij de boer. En dat is vaak veel leuker.

Robben, Yoran en ik hebben zelfs nog even in het ijskoude meer gedoken. Bij het weer aan land komen is Yoran trouwens door een van de planken van het vlot gezakt, maar daaraan moet ik toevoegen dat hij daar geen verwondingen aan over heeft gehouden en dat het alleen maar grappig was.

Ik ga nu maar eens slapen dus,

Welterusten en blijf ons volgen!
Victor


- Posted using BlogPress from my dad

dag 9, Ried (A)

Na een prettige nacht op een veel te dure, maar ook nette camping stonden we op, en vonden we ons weer tussen prachtige, zonovergoten bergtoppen. We vertrokken rond een uur of acht, een half uur later dan gepland. Daarmee haalden we ons de woede van de vrouw die de camping beheerde op de hals: ze was speciaal voor ons om half acht op de camping gekomen en baalde dus een beetje van onze traagheid. We voelde ons eerst een beetje lullig, maar toen we eenmaal betaald hadden was dat gevoel helemaal verdwenen...
Het eerste stuk van de route fietste Gerard (de man uit Dieren) met ons mee. De dag begon meteen goed, met klimmetjes van meer dan een kilometer. We vonden het al heel wat!
De zon brandde maar en de temperatuur liep op. Zwetend als otters klommen we hoger en hoger. Na een paar tunnels, waarin Yoran de intro van de Leeuwenkoning had gezongen, pauzeerden we redelijk vermoeid een laatste keer voor we de top zouden bedwingen. Zittend bij een monument voor oorlogsslachtoffers of doden die gevallen zijn bij de bouw van de komende tunnel (dat was onduidelijk) namen we nog even de laatste klim door. Tot onze schrik bleek dat de klimmen die we tot nu toe hadden gehad in verhouding eigenlijk weinig voorstelden! Er kwam een laatste klim aan van meer dan 5 kilometer. Waarvan het hellingspercentage voor een groot deel tussen de 8 en 10% lag.
We lieten ons echter niet kennen en stapten weer vrij snel op de fiets.











De zware klim begon heel stijl met een aantal haarspeldbochten. Niet echt prettig fietsen, maar je ziet wel heel goed dat je snel hoger klimt. Daarna kwam een eindeloos stuk rechtuit, met af en toe een bocht. De weg liep minder stijl, maar voelde, mede dankzij de hitte, veel langer dan de beloofde 5 kilometer. Aangezien de klimtempo's tussen ons verschilden fietste je het grootste deel van de klim alleen. Zo kon iedereen goed zijn eigen tempo aanhouden.











Hierdoor werd het ook wel weer een bijzondere ervaring. Heroïsch fiets je in je eentje de enorme berg op. Af en toe word je ingehaald door een auto en vanuit de verte komt het wereldberoemde geluid van de koebellen je tegemoet.
Eenmaal boven bekroop ons een geweldig euforisch gevoel! Inmiddels had er zich een grote menigte verzameld om te kijken welke helden het gewaagd hadden deze helse berg te beklimmen. Nog nooit had iemand deze top te fiets bereikt. De trompetten schalden ons tegemoet en onder luid gejuich werden we onthaald en op handen gedragen! 'Helden van de Arlbergpas' was een kreet die veel gehoord werd. Als er nu verkiezingen zouden zijn geweest hadden we naar mijn mening een aardige kans gehad! We hebben even gepauzeerd bij een klein café, en aten wat onder een boksje waar fijne muziek uit schalde.











De afdaling die volgde was een heerlijke beloning. Stijl, maar prachtig! Door lawinepassages en het chique skioord St. Anton. Veel te snel waren we weer beneden en begon een mooie, vlakke route tussen de bergen door. Prachtige bergbeekjes stroomden met ons mee en we fietsten een stuk op met de Inn, een enorme kolkende massa helder blauw water.
Vrij vroeg kwamen we aan op onze camping, waar we nog even een duikje namen in het nabijgelegen meertje (met waterglijbaan!!). Morgen zou eigenlijk een rustdag zijn, maar we hebben besloten toch wat kilometers te maken. Heel rustig, om ons voor overmorgen te sparen.

dag 8, Bludenz (A). Tot Bludenz toe

Vanochtend stond ik op verrukt dat ik eindelijk een nachtje goed geslapen had. Dit was zeker niet het geval voor Yoran, heel logisch eigenlijk want vannacht donderde en bliksemde het alsof Thorr zelf met zijn hamertje achter de tent stond. Ik ben 's nachts een keertje kort wakker geweest.
In alle vroegte doken Victor en Robben nog even het zwembad van de camping in. Daar vonden zij een dode muis dobberend in het bad. Victor vond het wel zo hygiënisch om hem eruit te tillen en op de stenen te leggen. Waarschijnlijk ligt hij er nu nog.
Acht uur vertrokken we richting Bludenz. Na 30 km begon de eerste klim van de dag. In het plaatsje Ettenkirch ploeterde wij de heuvel op waarop Yoran zei: 'achter deze heuvel ligt echt een soort van nieuwe wereld ofzo!'. Ik moet zeggen dat de helder blauwe lucht mij ook wel deed denken aan het Hof van Eden en wat achter de heuvel lag had ook zeker een stukje van die pracht. Wij stonden namelijk oog in oog met de Alpen. Hoewel ik stiekem 20 kleuren stront scheet in mijn broek bij de aanblik van de grote bergen werd ik kalm bij het zien van het eeuwige sneeuw.
De weg vervolgde naar de Bodensee. Daar moesten wij langzamer fietsen om veilig door de mensenmassa's van de toeristische dorpjes te komen. Maar Robben merkte op dat de dorpjes terecht toeristisch waren want de Bodensee was zeker een mooie gebied. Het meer zat vol met spelende kinderen, bezorgde ouders, jachten en waarschijnlijk ook vissen, maar die zag ik niet.


Bij Bregenz hebben we gepauzeerd. Victor en Yoran hebben gezwommen, Robben en ik hebben gezond.
Na Bregenz ontmoetten wij een oude vriend de Rijn. Zo dicht bij zijn oorsprong was de kleur van het water blauwer dan bij Arnhem. Ik vond het erg mooi.
De rit na Bregenz was voornamelijk vlak en al gauw kwamen wij dicht bij Bludenz. Tussen de bergen heb ik gezwommen in een azuurblauw meertje en de jongens aten hun laatste broodje op. Nu zit ik ergens op een camping omringt door bergen. Dan onweert het, dan schijnt weer de zon.


Morgen staat ons een zware etappe te wachten, maar daar vertelt Robben wel over. Alvast een vooruitblik: morgen bevinden wij ons op 1796 meter hoogte. Het wordt dus stevig klimmen.

Jezusteller: 69 beeldjes

Groetjes,
Joeri


- Posted using BlogPress from my dad

Teken van leven

Aangekomen in Oostenrijk:
SMS van Robben: "Ik heb al een paar dagen geen bereik." en "De berichten van de afgelopen dagen komen nog zodra er internet is".
SMS van Joeri: "we leven nog, hebben het klimmen en dalen allemaal overleefd. Hebben geen internet, wellicht na de bergen weer".
...

- Posted using BlogPress from my iPad

De zevende dag, Obersiggingen (D).

Gisteren verkondigde onze gids dat het afgelopen was met de vlakke etappes, zodoende hadden wij deze morgen al enkele gemene hellingen in de benen. Vandaag zouden we voor het eerst proeven aan het ware klimmen, want de Schwabische alp (een zogenaamde "vooralp") stond ons op te wachten. Dit betekende een zware klim van vier km, al vroeg in de morgen.


Vanaf het moment dat we die bedwongen hadden werden we enkel nog omringd door bergen en bergdorpjes, wat een erg mooie aanblik gaf. De rest van onze reis richting Obersiggingen (want daar gingen wij naar toe) was gevuld met allerlei hellingen van verschillende maten en lengtes, die wij één voor één achter ons lieten terwijl de koperen ploert onze ruggen verhitte. Het weer doet overigens vreemd, in de ochtend en avond regent het steeds, zo ook deze avond, terwijl de temperatuur in de middag zelfs eens opliep tot boven de dertig graden. Vanavond kwamen wij de man tegen die wij al eens eerder tegengekomen zijn, en eveneens (vanuit Dieren) naar Rome fietst, hij vertelde dat de weersvoorspelling voor deze streek "wisselvallig" is... Niet erg prettig, maar in ieder geval conform onze ervaring. Om terug te komen op de trektocht van vandaag: op een gegeven moment reden wij door het mooie dorpje Sigmaringen, waar we een fotowaardig kasteeltje zagen en vroegen een vriendelijke Duitse een foto van ons te maken met het kasteel.


Nadat dat gebeurd was deed Robben de schrik om ons hart slaan door te roepen dat onze leider en reisgenoot Hans verdwenen was! Hij bleek enkele meters terug op de grond gevallen te zijn, gelukkig was hij ongedeerd, en konden wij gerustgesteld doorgaan. Sinds de tweede dag tellen wij de Jezusbeelden die wij langs de weg tegenkomen en de teller staat inmiddels op 53! Dit leuke feitje wilde ik je niet onthouden. Enfin, aan het eind van de rit kregen wij als beloning eindeloze afdalingen (vandaag gedoopt tot "De Giften Gods") en kwamen wij aan het idyllische doch kleine bergdorpje Obersiggingen, waar wij vanavond in een restaurant kip en schnitzel gegeten hebben ter ere van Duitsland, het land dat wij morgen zullen inwisselen voor Oostenrijk, het land waarin de werkelijk beangstigende bergen voor ons zullen opdoemen!



- Posted using BlogPress from my dad

dag 6, Tübingen (D). Na regen komt zonneschijn

Allereerst excuses voor de nogal clichématige titel van dit bericht, maar ze past goed bij onze ervaringen van de afgelopen twee dagen. Zoals we eerder zeiden was gisteren een rustdag in Bruchsal. Het was een goed moment om terug te kijken op de eerste dagen van de tocht, om tot rust te komen en om te kijken of er nog iets te verbeteren viel aan de fietsen waardoor we nog gemakkelijker kilometers konden maken.

Over het algemeen waren we blij over hoe de eerste dagen, hoe de eerste 550 km waren verlopen. We hadden weliswaar de materiaalpech met Yoran's fiets, enkele (lichte) crashes, een verloren fietshelm en een enkel keertje omrijden te verduren gekregen, toch hebben we bijvoorbeeld geen lekke banden gekregen, zijn we niet verkeerd gereden en zijn we nog niet aangereden (maar dat proberen we dan ook te voorkomen).

Rond half negen 's ochtends zijn we rustig opgestaan om te kunnen genieten van een broodnodige day off. We hadden ons voorgenomen om tijdens de rustdag een nieuwe helm te kopen voor Yoran (gelukt), een betere route te plannen (gelukt) en om lekker uit te rusten (ook helemaal gelukt). We wisten dat het echt belangrijk was om juist op deze rustdag genoeg rust te krijgen, want na onze lange-afstandsavonturen werd het tijd om de bergen in te gaan. Onder het genot van een warm kopje thee hebben Robben en ik in onze vakantieboeken gelezen. Hij is bezig met het symposium van Plato, ik heb gisteren een hoofdstuk gelezen over de familie en jeugd van Ludwig Wittgenstein. Joeri en Yoran hebben in de regen een pingpongwedstrijd gehouden. We hebben niet heel lang kunnen lezen, want we moesten nog de was binnenhalen en dat soort saaiere dingen.


Later op de avond hebben we nog even pingpong gespeeld, en snel daarna gingen we naar bed. De hele nacht heeft het geregend, maar onze tentjes hebben zich kranig geweerd. Het wegkruipen in een warme slaapzak onder het getik van druppels op het tentdak heeft wel een zekere charme.

Toen de zon opkwam regende het nog sporadisch, dus hebben we vlug ingepakt en ontbeten om zo snel mogelijk weer op onze fietsen te zitten. Het bleek moeilijk om Bruchsal uit te komen, en het viel ook Robben op, die normaal feilloos navigeert: "Sorry sorry, ik heb het niet vandaag". Dit was niet helemaal waar, want de resterende 100km van de tocht van vandaag is volbracht zonder verkeerd te rijden.


Naarmate we dichter bij Tübingen kwamen werden de heuvels en klimmen steiler. Het landschap langs de rivier de Würm was mooi, maar later op de dag werd die herinnering alweer weggevaagd door nieuw natuurschoon in Nationalpark Schönbuch. Hans Reitsma, inmiddels binnen de groep bekend als "Hansje", noemt dit een van de mooiste delen van de route. Hansje zoekt z'n routes in ieder geval goed uit, op een dag zien we onderweg haast geen auto's.

Morgen moeten we weer flink klimmen, bijvoorbeeld de eerste echte berg, de Swabische Alp. Dat wordt leuk.

Welterusten iedereen, groeten vanuit het mooie Tübingen! Tot het volgende bericht!



- Posted using BlogPress from my dad

dag 4, Bruchsal (D). Een meevaller!

Voor vandaag stond een etappe van 135 kilometer op het programma. Dat is korter dan gisteren, maar het bleef een redelijk lange afstand. Gisteravond ontdekten we tot onze vreugd dat we een vergissing hadden gemaakt en er vandaag maar iets van 120 kilometer gereden hoefde te worden! Dat is toch drie kwartier minder fietsen!
Opgewekt gingen we dus van start. We vertrokken van onze gratis camping en fietsten aan één stuk door, door een vrij saai landschap, naar de stad Worms. Een mooie, oude stad met een hele grote kerk: de Kaiserdom.


Na hier even wat rondgeneusd te hebben kwamen we nog een andere fietser tegen. Een Nederlander (uit Dieren zelfs) die dezelfde route fietste naar Rome! We hebben even wat met hem gepraat, maar moesten toen toch echt door. We wilden vandaag, met een 'korte etappe' toch wel eens wat eerder dan 7 uur op de camping zijn!
Na Worms werd het landschap er niet veel mooier op, we naderden de industrie van Ludwigshafen en wat rare luchtjes dreven ons tegemoet. Na Ludwigshafen kwamen we in Speyer. Een opluchting! Een prachtig klein stadje met een heel mooie kerk.


Na Speyer werd het echter weer eentonig: weilanden, wind tegen en nog meer weilanden...
Eindelijk waren we dan in Bruchsal!


We zochten de camping op en boekten voor twee dagen. Morgen is namelijk onze rustdag! Lekker de hele dag voor de tent liggen! Om die reden weten we nog niet zeker of er morgen wel iets te melden is. Overmorgen komt er zeker weer een blog. De eerste steile hellingen liggen dan voor ons!


- Posted using BlogPress from my dad

dag 3, Oppenheim (D), 15km onder Mainz

Gisteren fietsten wij de monsteretappe van 170 km, vandaag zou een wat kortere tocht zijn.
Na het opruimen van de kampeerplek en het smeren van twintig broodjes stapten wij weer op onze stalen rossen. We begonnen de dag met goede moed en uitgeruste benen.
Ons eerste doel was het vinden van een fietsenmaker om Yoran's fiets te laten repareren. Volgens navigator Robben bevond de fietsenmaker zich in Koblenz.
De route van Bad Breizich naar Koblenz was een lange weg parallel aan de Rijn. Met ons tempo haalden wij verschillende binnenvaartschepen in, het gaf mij stiekem een heel voldaan gevoel.
In Koblenz vroeg Victor in het Duits de weg naar de fietsenmaker aan een van de locals, die helaas gewoon Nederlands sprak. De fietsenmaker werd gauw gevonden en Yoran liet zijn fiets maken. Het spatbord zit er nu weer op en de voortas is met een bandje bevestigd aan de voordrager.


Tijdens het bezoekje bij de fietsenmaker ging ik met Robben naar de winkel om even boodschappen te doen. Dit ging niet al te goed in de gigantische supermarkt maar uiteindelijk zijn we toch geslaagd.
Na dit intermezzo van een uur fietsten we door langs verschillende Rijndorpjes die allemaal zoveel op elkaar lijken maar ook allemaal even mooi zijn. Een goede 40km hebben we niet langs de Rijn gereden, maar door heuvelachtige korenvelden.


Gelukkig had Robben genoeg zonnebrand bij zich, anders zou hij zeker de kleur hebben van de pastasaus die we iedere avond eten. Ja, de zon scheen fel en ik mat 35 graden.
Bij Nierstein ontmoetten wij weer de Rijn en wij reden de laatste kilometers van de dag naar de eindplaats Oppenheim.
Daar aangekomen konden wij geen enkele camping vinden, niet op de kaart of in Reitsma 's boekje. Godzijdank wist Victor een mooi woordje Duits te lullen tegen een onbekende man die ons doorstuurde naar een privécamping in de buurt.
Op de camping werd ons verteld dat wij er gratis mochten overnachten. Mooie campingplek aan de Rijn, lekker zonnetje, verschrikkelijk eten. Al met al een goede dag.

Kusjes aan de bezorgde ouders,
Joeri


Camperen aan de Rijn bij Oppenheim.


- Posted using BlogPress from my dad