Dag 10, de mooiste fietstocht aller tijden!

Minstens tien keer is er vandaag geroepen: "Wow, wat een uitzicht" of "Later ga ik hier nog eens fietsen / een huis kopen / met de familie op vakantie / etc." Dat is niet geheel onverklaarbaar, want de uitzichten die we tijdens de luttele 40km van vandaag hebben gekregen overtreffen alles, letterlijk alles wat we tot nu toe gezien hebben. Ik overdrijf niet.

We vertrokken vanuit het zonnige Ried, waar de (deze keer minder chagrijnige) vrouw van de camping ons nog een nachtje langer probeerde te houden. Een verleidelijk aanbod, ook vanwege het meertje dat op loopafstand van de camping lag. Yoran en ik hebben daar vanochtend nog een paar uur heerlijk liggen dobberen, om van deze dag toch een soort rustdag te maken. Joeri en Robben hadden tot onze verbazing en tot ons genoegen meer zin om de afwas van het ontbijt te doen. Om twee uur vertrokken wij om de 11 bochten van de Reschenpass te overwinnen.

Het eerste deel van de route was vrij gemakkelijk te fietsen, ondanks de warmte. Slechts vijf kilometer waren wij uit Ried toen wij het eerste echte ansichtkaartmateriaal al zagen.


Daarna gingen we een stukje door Zwitserland. De route tot de pas zelf, die bij Martina begint (weer aan de Oostenrijkse grens) was indrukwekkend. We fietsen door steeds woestere bergen met steile rotswanden die het geruis van de hemelsblauwe rivier de Inn weerkaatsten. Net als dit geruis had de lichtval in de lawinegalerijen waar we door reden een vreemd, magisch effect, dat ons gevoel van ontzag voor de natuur hier versterkte. Eenmaal aangekomen in Martina staken we een brug over en kon het klimfeest beginnen.

Net als gisteren splitste de groep zich op. Ik wilde niet stoppen totdat ik boven was, omdat ik voelde dat tussendoor stoppen de klim alleen maar zwaarder zou maken. Toen ik boven kwam op de Norbertshöhe heb ik even genoten van het uitzicht en een boterham gegeten terwijl ik op de rest wachtte.


We hebben met z'n allen nog even uitgerust, om daarna de duikvlucht in te zetten richting het dorp Nauders. Iedereen was het erover eens dat de afdaling echt een teleurstelling was. Zelfs met het steile hellingspercentage moest er nog bijgetrapt worden om tegen de straffe wind in te beuken, die uit het dal opwaaide. In Nauders hebben we boodschappen gedaan en na een korte pauze reden we door naar de camping.


Tegen deze tijd zaten we trouwens al een tijdje in Italië! De navigatie was inmiddels overgedragen aan Joeri, die zijn taak tot het eindpunt Reschen perfect uitvoerde. Toch was het juist op dat eindpunt waar het mis ging. Joeri wilde ons nog even een korte aanblik van de hoge berg de Ortler geven. Deze was echter zo mooi dat we Joeri zijn navigatiefout meteen vergaven. Daarna zijn we teruggereden naar de plek waar de camping werkelijk was.

Tsja, de camping...


Ik schrijf dit terwijl ik in een tent lig op een heuveltje aan het Reschenmeer. We hebben uitzicht op een deels gezonken kerktoren. We zitten midden tussen de bergen. Het meer is helderblauw. De man van de camping gaf ons een mandje abrikozen. De camping is gratis. Het is namelijk geen camping want we slapen bij de boer. En dat is vaak veel leuker.

Robben, Yoran en ik hebben zelfs nog even in het ijskoude meer gedoken. Bij het weer aan land komen is Yoran trouwens door een van de planken van het vlot gezakt, maar daaraan moet ik toevoegen dat hij daar geen verwondingen aan over heeft gehouden en dat het alleen maar grappig was.

Ik ga nu maar eens slapen dus,

Welterusten en blijf ons volgen!
Victor


- Posted using BlogPress from my dad